Blog: recht uit het hart
18 december 2017
Blog: recht uit het hart Foto: Matthias van Hunnik / SP Nijmegen
Een bestuurslid van de SP belde mij enkele weken geleden op omdat ik op de site van de SP mijn telefoonnummer had achtergelaten. Halverwege ons gesprek zei hij: ‘Jij moet niet alleen maar praten, jij tekent vanavond die petitie voor het nationaal zorgfonds en jij gaat naar de theatervoorstelling Theater voor iedereen’, ‘Ik maak je nu lid.’ Zogezegd, zo gedaan. Nadat ik na een half uur de telefoon oplegde zei mijn vriendin: ‘wat heb je nu weer in vredesnaam afgesloten of waar heb je je bij aangesloten’. Ik zei dat ik lid was geworden van de SP. De woede in haar ogen bleef voelbaar. Ze zei tegen mij: ‘Heb jij niet iets beters te doen, ga je je daar nu echt mee bezighouden?’ ‘Serieus?’.
Deze discussie kon ik natuurlijk nooit winnen en ik lachte wat schaapachtig. Ik kon een heel relaas geven over de toekomst van Nederland, het vergiftigende neoliberalisme en de vervreemding die veel mensen voelen. De vloedgolf van informatie via ‘sociale’ media, de marktwerking, de flex-contracten en de ondergang van de menselijke maat in de maatschappij. Gezien ik zulke verhalen al best wel vaak had afgestoken, besloot ik maar even niks te zeggen.
Soms is het goed om gewoon ergens heen te gaan, de mobiele telefoon uit te zetten en met mensen te praten. Gisteravond (donderdag 14 december) ging ik naar de SP-partijvergadering waar de lijst werd vastgesteld en over amendementen voor wijzingen van het partijprogramma werd gestemd. Ik ken Nijmegen redelijk maar ook weer niet zo goed, gezien ik er pas vier jaar woon. Het gebouw dat ik binnenstapte deed me denken aan het scoutinggebouw in mijn geboortedorp Brachterbeek (Maasbracht op de kaart). Het gevoel van zo’n gebouw, neemt gelijk barrières weg. Je voelde eigenlijk wel snel dat hier iedereen zijn mening mocht geven en er ook echt naar iedereen geluisterd werd. Of deze mening nu genuanceerd was, ongenuanceerd of helemaal niet ging over een agendapunt. Het ging er af en toe op het scherpst van de snede aan toe. Sommige afgewezen amendementen zorgde voor zichtbare telleurstelling bij sommige. De sfeer bleef ontspannen en er kwamen behoorlijk revolutionaire progressieve plannen aanbod. Ik wist niet dat er partijen in Nederland zoveel lef hadden.
Wat ook opviel aan de vergadering was dat er af en toe vurig werd gesproken. Zinnen die recht uit het hart kwamen. Waar de ademhaling de woorden niet kon bijhouden. Het was dan wel slecht voor de bloeddruk, ik genoot van deze toespraken en discussies. Na de vergadering dronken we nog wat biertjes en hebben we samen de zaal opgeruimd en tafels en stoelen teruggezet. Om 1.30 plofte ik dan eindelijk op de bank. Slapen kon ik nog niet. Het voelt alsof ik er een familie bij heb gekregen. Een familie die ik nog beter wil leren kennen. Ik zal me de komende maanden inzetten om de SP de grootste te maken in Nijmegen. Om terug te komen op de vraag van mijn vriendin: ‘daar ga ik me dus zeker wel mee bezighouden!!!’. De mensen zijn niet van de gemeente, de gemeente is van de mensen. We zien ons.
Carsten Bours
Share
Share
Share
Reactie toevoegen
(If you're a human, don't change the following field)
Enter your name
Your first name.
Please enable Javascript to use this form. (If you're a human, don't change the following field)
Enter your name
Your first name.
Please enable Javascript to use this form.
Uw naam *
E-mailadres *
De inhoud van dit veld is privé en zal niet openbaar worden gemaakt.
Comment *
Meer informatie over tekstopmaakPlain textGeen HTML toegestaan.Regels en alinea's worden automatisch gesplitst.
Deel: ' Blog recht uit het hart '
Lees ook